منبع پروتئین در کنسانتره دام
پروتئین در منابع کنسانتره دام دارای چندین جزء است. پروتئین قابل هضم در فرآیند متابولیسم عمدتاً در برنامه های جیره دام استفاده می شود. پروتئین قابل متابولیسم، به عنوان پروتئین واقعی تعریف می شود که در شیردان دام هضم می شود و اسیدهای آمینه آن توسط روده کوچک جذب می شود. آمینواسیدها، اجزای ضروری تشکیل دهنده پروتئین و مواد مغذی مورد نیاز گاوها هستند. موادی مانند کنجاله سویا و کنجاله کانولا، منابع بسیار خوبی از اسیدهای آمینه هستند. این ها جزو پرمصرف ترین کنسانتره دام محسوب می شوند.
پروتئین را می توان در برنامه های جیره دام به چند بخش تقسیم کرد: 1) پروتئین قابل تجزیه و 2) تجزیه ناپذیر و 3) پروتئین محلول. پروتئین تجزیه پذیر در شکمبه، هضم می شود. پروتئین محلول در شکمبه، بسیار سریع تر هضم می شود. پروتئین تجزیه ناپذیر، بخشی است که شکمبه را دور می زند. همه این بخش ها مهم هستند. سایر مواد مغذی موجود در کنسانتره دام شامل فیبر، مواد معدنی و ویتامین ها است. اکثر خوراک های فرعی حاوی سطوح قابل توجهی فیبر در مقایسه با دانه های غلات هستند. مهم ترین مواد معدنی در خوراک دام عبارتند از کلسیم، فسفر، منیزیم، پتاسیم، سدیم، گوگرد و کلرید؛ ریز معدنی ها عبارتند از منگنز، مس، روی، آهن، سلنیوم، کبالت و ید. ویتامین های محلول در چربی، A، D و E هستند.
تمام مواد معدنی را می توان در آزمایشگاه های مخصوص برای اطمینان، تجزیه و تحلیل کرد. توصیه می شود که کنسانتره دام برای محتوای مواد معدنی آن ها آزمایش شوند، زیرا سطوح هر یک از مواد مغذی، بسته به منبع می تواند متفاوت باشد. خوش طعم بودن مخلوط غلات یا کنسانتره دام برای دستیابی به سطوح مناسب مصرف خوراک مهم است. پردازش مناسب، ذخیره سازی صحیح و توجه به اندازه ذرات، برای کمک به تجزیه مواد مغذی در سیستم گوارش دام مهم است. نحوه تغذیه و روش فرآوری خوراک دام و انواع کنسانتره دام می تواند بر میزان مصرف تأثیر بگذارد.
