منابع دانه غلات در کنسانتره دام

جو، ذرت (بلال)، سورگوم، چاودار و گندم، رایج ترین غلات هستند. خصوصیات غذایی کلی این غلات این است که انرژی خالص بالایی دارند و فیبر و پروتئین کمی فراهم می کنند. آنها از نظر سطح فسفر، مشابه با علوفه هستند و کلسیم کمی دارند. ذرت در مقایسه با سایر غلات، بیشتر برای تغذیه مصرف می شود. ذرت عمدتاً یا به صورت ذرت پوسته دار یا ذرت- بلال تغذیه می شود. به دلیل مشکلاتی که دانه های چاودار و گندم برای طعم خوراک دام و کنسانتره‌ دام ایجاد می کنند، باید مقادیر محدودی در جیره گاوهای شیری قرار بگیرد. انرژی غلات معمولاً به شکل نشاسته با حداقل مقدار چربی و قند تأمین می شود. در دسترس بودن و سرعت هضم نشاسته توسط دام، به منبع دانه و روش فرآوری بستگی دارد. سرعت هضم برای غلات، از کندترین تا سریع ترین میزان، رتبه بندی می شود: ذرت، جو، گندم.

اهمیت وجود پروتئین در کنسانتره دام

پروتئین را می توان در برنامه های جیره دام به چند بخش تقسیم کرد: 1) پروتئین قابل تجزیه و 2) تجزیه ناپذیر و 3) پروتئین محلول. پروتئین تجزیه پذیر در شکمبه، هضم می شود. پروتئین محلول در شکمبه، بسیار سریع تر هضم می شود. پروتئین تجزیه ناپذیر، بخشی است که شکمبه را دور می زند. همه این بخش‌ ها مهم هستند. سایر مواد مغذی موجود در کنسانتره‌ دام شامل فیبر، مواد معدنی و ویتامین ها است. اکثر خوراک های فرعی حاوی سطوح قابل توجهی فیبر در مقایسه با دانه های غلات هستند. مهم ترین مواد معدنی در خوراک دام عبارتند از کلسیم، فسفر، منیزیم، پتاسیم، سدیم، گوگرد و کلرید؛ ریز معدنی ها عبارتند از منگنز، مس، روی، آهن، سلنیوم، کبالت و ید. ویتامین های محلول در چربی، A، D و E هستند.

تمام مواد معدنی را می توان در آزمایشگاه های مخصوص برای اطمینان، تجزیه و تحلیل کرد. توصیه می‌ شود که کنسانتره‌ دام برای محتوای مواد معدنی آن‌ ها آزمایش شوند، زیرا سطوح هر یک از مواد مغذی، بسته به منبع می ‌تواند متفاوت باشد. خوش طعم بودن مخلوط غلات یا کنسانتره‌ دام برای دستیابی به سطوح مناسب مصرف خوراک مهم است. پردازش مناسب، ذخیره سازی صحیح و توجه به اندازه ذرات، برای کمک به تجزیه مواد مغذی در سیستم گوارش دام مهم است. نحوه تغذیه و روش فرآوری خوراک دام و انواع کنسانتره‌ دام می تواند بر میزان مصرف تأثیر بگذارد.